هورمون آغوش در دوران قرنطینه

نوازش شدن و نوازش کردن یکی از نیازهای اولیه و اساسی انسان است. در این میان نوازش بدنی یا پوستی جزو اولین شکل آرضای این نیاز اساسی است. به همین دلیل است که اولین اقدام بعد از تولد نوزادان قرار دادن طفل بر روی پوست بدن مادر بدون هیچ واسطه ای می باشد. چرا که تماس پوست با پوست احساس ارتباط با دنیای آشنا را برای نوزاد فراهم می کند. این ارتباط با دنیای آشنا که از طریق اعصاب حسی که در پوست وجود دارد به نوزاد حسی از امنیت را القا می کند. این حس همچنین باعث ترشح هورمون اکسی توسین و اندورفین در مادر شده و باعث کاهش احساس دردهای بعد از زایمان و همچنین دلبندی بیشتر در مادر می شود. بنا براین به مادران توصیه می شود که موقع شیردادن به طفل خود کودک را در معرض تماس پوستی با بدن خود قرارر بدهند تا حس امنیت و آرامش رادر نوزاد ایجاد کنند.
با گذشت زمان و بزرگ تر شدن کودک نیازهای عاطفی او هم گسترش یافته و متنوع تر می شود با این وجود، نیاز به ارتباط بدنی تا آخر عمر به عنوان منبع بسیار مهم از نوازش و احساس امنیت باقی می ماند.

تاثیرات تماس پوستی و بدنی عبارتند از:
سیستم عصبی را آرام می کند
سیستم ایمنی بدن را تقویت می کند
اکسی توسین را فعال می کند ،
باعث ایجاد آرامش و تقویت روابط می شود.
هورمون استرس و کورتیزول را کاهش می دهد
باعث کاهش درد ، بهبودی و کاهش فشار خون و ضربان قلب می شود
باعث بهبودی خلق و خو و کاهش تنش های عصبی، اضطراب ، افسردگی ، اختلالات خواب ، تنهایی ، انزوا و موارد دیگرمی شود.

دوران قرنطینه و کمبود آغوش
در دوران قرنطینه و ترس از ابتلا به ویروس، انسانها را از نظر فیزیکی از هم دور کرده و نمی توانند همدیگر را در آغوش گرفته و نوازش کنند. عدم لمس یکدیگر منجر به عارضه ای به نام گرسنگی پوستی که نوعی گرسنگی عاطفی است شده است. این نوع گرسنگی به تدریج منجر به دلمردگی وافسردگی در افراد می شود.

جایگزین هایی برای آغوش
اگر چه هیچ چیز نمی تواند کاملا جای تماس بدنی و آغوش را بگبرد با این وجود رانشناسان معتقدند که برخی از اقدامات می تواند اثرات کمبود تماس فیزیکی را کاهش دهد. این اقدامات عبارتند از:

1- تماس فیزیکی خود را با افراد محدودی که دروروبرشان هستند و در یک خانه زندگی بیشتر کنند. همچنین زمانهایی را که در کنار هم هستند با ارتباطات چشمی و فعالیت های مشترک با کیفیت تر کنند.

2- ایجاد هر مدل ارتباطی می تواند احساس تنهایی و انزوا را کاهش دهد. گفتگوهای ویدئویی یک روش عالی برای انجام این کار است. همچنین می توانید با مشاهده عکس شخص در حالی که از طریق تلفن با او صحبت می کنید ، احساس اتصال مشابهی را ایجاد کنید. “نورون های آینه هنگامی که به حالات چهره دیگران نگاه می کنیم ، فعال می شوند ، این احساسات” آینه ای “را برانگیخته و می تواند باعث لبخند در ما شود.” “حتی هنگامی که صحبت می کنید فقط نگاه کردن به عکس عزیزان می تواند ارتباط را افزایش دهد.”

3- فعالیت های ذهن آگاهی همراه با تصویر سازی ذهنی هم گاهی ممکن است به شما کمک کند تا تصور کنید که چه احساسی خواهد داشت وقتی بتوانید در نهایت شخصی را که در کنار خود ندارید بغل کنید. این امر اگر اگه چه با تماس بدنی برابری نمی کند ولی می تواند تا حدودی احساس تنهایی و انزوا را کاهش دهد.

4- کار دیگری که می توان کرد این است که خودمان خود را از نظر فیزیکی نوازش دهیم. برای مثال که وقتی دوش می گیرید دقایقی اعضای بدن خود را زیر آب گرم و مطبوع حمام نوازش دهید و یا این که بدن و پاهای خود را با روغن بادام یا روغن ناگیل یا لوسیون لوندر ماساژ دهید. این کار تا حدودی می تواند حس مطبوع تماس فیزیکی و نوازش پوستی را در شما رضا کند.

5- ارتباط با طبیعت و یا حیوانات و تماس فیزیکی با موجودات دیگر هم تا حدودی می تواند این نیاز را در انسان تامین کند

در نهایت این که
با این که هیچ چیز نمی تواند جایگزین تماس پوستی و نواش بدنی بشود با این وجود انجام کارهایی مانند دست تکان دادن برای دیگران، تصویر سازی ذهنی، مشاهده ویدیو و تصویر عزیزان هنگام گفتگو، خود نوازش گری و تماس فیزیکی با طبیعت و حیوانات نیز تا حدودی می تواند این نیاز اساسی را جبران کند.